[3] Draco magne

,,Tu w walce się kruszą 

sklepienia i arkady: 

zmaga się w boskim wysiłku 

światło z cieniem."

- (...) Zaklęcie patronusa oprócz obrony przed dementorami i istotami stworzonymi z ciemnej materii posiada także kilka innych, bardzo przydatnych zastosowań. Jeśli chodzi o ciemną materię, to poświęcimy sobie na to osobną lekcję, natomiast - przerwała wykład i rozejrzała się po sali głośno wzdychając - słuchajcie, ja rozumiem, że to do najciekawszych zagadnień nie należy i chcielibyście się uczyć, jak wyczarować patronusa. Musimy jednakprzebrnąć przez teorię, żeby zacząć ćwiczenia praktyczne.

Jeszcze raz skierowała swoje złote spojrzenie na klasę i z rezygnacją usiadła na biurku w swojej ulubionej pozycji, krzyżując nogi. Odgarnęła czarne loki za siebie, nawet nie próbując ich rozczesać. Przecież i tak zawsze były splątane. Jeszcze raz zlustrowała uczniów badawczym spojrzeniem, każdemu zaglądając głęboko w oczy. - No więc nad czym tak debatujecie, że nie możecie się skupić lub przynajmniej przez chwilę zamknąć?

Cisza trwała dość długo i większość zaczęła się nerwowo wiercić, czując się bardzo niekomfortowo. Luźna atmosfera, która panowała w klasie jeszcze kilka minut temu, zniknęła bez śladu. Mimo tego, że uczniowie powoli przekonywali się do nowej nauczycielki i kilkoro nawet przepisało się do jej grupy, to wciąż większość była onieśmielona, a Lucille budziła lekki postrach. Szczególnie, jeśli chodziło o Gryfonów. Sytuacji nie poprawiało także zachowanie Ślizgonów, dla których była to idealna okazja do dokuczania tym drugim, bo plotki o domu w jakim była opiekunka Gryffindoru szybko się rozeszły. Lucille także nie robiła nic, aby obecną sytuację poprawić. Lubiła swoich uczniów i nową pracę, ale z niektórymi jakoś nie potrafiła złapać kontaktu. Jej rozmyślania zostały przerwane przez pewną uczennicę. Oczywiście nie mógł to być nikt inny niż Elizabeth Jonson - młoda dziewczyna z piątego roku. Gryfonka, która chyba najbardziej ze wszystkich nie lubiła nowej nauczycielki. Zawsze siadała w pierwszej ławce i ostentacyjnie spała lub zajmowała się wszystkim tylko nie lekcją. Lucille nie zwracała na to uwagi, dopóki nie przeszkadzała jej i reszcie klasy. W przeciwnym przypadku punkty karne dla Gryffindoru były nieuniknione, co nie pomagało w nawiązaniu przyjaznych relacji.

- Chodzi o to, że te przebrzydłe węże znów wygrają w tym roku turniej quidditcha, bo w przeciwieństwie do nas mają opiekuna, który dba o ich interesy!

Cała klasa wstrzymała oddech. Wszyscy znali jej wybuchowy charakter i zapał do gry, w końcu była kapitanem drużyny i jednym z najlepszych obrońców w historii Hogwartu. Nie wiedzieli jednak, jak zareaguje ich nowa nauczycielka. Gryfoni natomiast zastanawiali się czy słowa dziewczyny nie skłonią profesor Dark do działania. W końcu tylko ona mogła coś tu zdziałać. Opiekunowie innych domów już dawno się poddali.

- W ostatniej klasie też byłam w drużynie. Zawsze siedziałam na ławce rezerwowych, a do gry wchodziłam jedynie, gdy trzeba było kogoś sfaulować - uśmiechnęła się na to wspomnienie, po czym kontynuowała - i tak się składa, że moimi celami były właśnie takie smarkule z niewyparzonymi gębami jak ty, skarbie - ostatnie powiedziała przesłodzonym głosem, nie stroniąc od sarkazmu. - Ale skoro i tak dzisiejszą lekcję chcecie przerobić sami, z czego nie omieszkam zapytać was jutro, to powiedzcie przynajmniej, o co dokładnie chodzi.

- Chodzi o to, pani profesor, że pan Iwanow zawsze rezerwuje boisko dla Slytherinu i anuluje rezerwacje innych domów, wymyślając głupie wymówki, w które dyrektorka wierzy!

Głos dobiegał z tyłu sali i należał do niewysokiego Krukona. Chłopak mimo niepozornego wyglądu,był bardzo bystry i w całej sytuacji odnalazł szansę na rozwiązanie problemu, który dawał się we znaki wszystkim trzem domom. Wiedział, że Gryfoni nie poproszą Dark o pomoc, bo jak zwykle wolą radzić sobie sami. Zresztą cała szkoła wiedziała o ich stosunkach, dlatego też sam postanowił coś z tym zrobić, szczególnie że polubił tą lekko ekscentryczną kobietę.

Wraz ze słowami chłopaka jej prawa brew powędrowała do góry. Przed oczami stanął jej obraz ich ostatniego spotkania. Od tamtej pory go nie widziała. Nie żeby tęskniła, bo było zupełnie odwrotnie, ale nie mogła zapomnieć o liście, który wyprowadził z równowagi tak powściągliwego i skrytego człowieka. Ciekawość pobudzał jeszcze fakt, że po tamtym wydarzeniu wziął tydzień urlopu. Cóż, skoro opuścił Hogwart, to postanowiła to wykorzystać.

- Z tego co wiem profesor Iwanow wziął sobie urlop, więc jego dom nie ma opiekuna, a tym samym można uznać jego wcześniejsze postanowienia za nieważne. - W tym samym momencie wstała i zaczęła się przechadzać po klasie, kontynuując. - Dlatego rezerwuję boisko dla Gryffindoru. Po południu dostarczę do waszego dormitorium upoważnienie. Reszta domów musi radzić sobie sama, w końcu macie opiekunów, którzy wiedzą jak dbać o wasze interesy.

Ostatnie zdanie wypowiedziała z uśmiechem i tonem, których nie powstydziłby się sam Salazar Slytherin. Wszyscy uczniowie oniemieli na moment, ale stan ten nie trwał długo, ponieważ przeszkodził im dzwonek. Gdy wciąż oszołomieni wyszli z klasy, Lucille rozsiadła się na wygodnym fotelu, stojącym za masywnym biurkiem. Przymknęła powieki, które po kilku lekcjach już zaczynały jej ciążyć. Ta była ostatnia, ale nie był to koniec obowiązków. Obiecała przecież dostarczyć to nieszczęsne upoważnienie. Tak właściwie nigdy nie przepadała za quidditchem, ale wiedziała, że dla uczniów jest to bardzo ważne, a przecież musiała się do nich jakoś zbliżyć. Przeciągnęła się jak kotka i jeszcze na chwilę utonęła w swoich myślach. Musi jeszcze zanieść listę, na którą będą się wpisywać uczniowie chcący wziąć udział w wycieczce integracyjnej dla pierwszoklasistów. W tym roku przez zmianę opiekuna, mogą wziąć w niej udział także uczniowie ze starszych klas. Hogsmeade odpada i właściwie muszą ograniczyć się do szkolnych błoni. Właściwie nie wiedziała jak powinna wyglądać cała ta "integracja", bo za jej czasów czegoś takiego nie było. Podpytała trochę Jamesa co robił na swojej wycieczce i powiedział, że te całe integracje wyglądają tak, że uczniowie siedzą w klasie, rozmawiają i czasem zamienią słowo z nauczycielem. Czyli ogólnie rzecz biorąc było to jak lekcja i gdyby nie było obowiązkowe, to pewnie nikt by się nie pojawił. Lucille spojrzała w wielkie okno i pomyślała, że szkoda marnować sobotę na siedzenie w szkole i należy korzystać z ostatnich ciepłych dni. Mimochodem powróciła pamięcią do wycieczek, w których brała udział gdy była w sierocińcu. Wspomnienia do najszczęśliwszych nie należały, ale z pewnością były jednymi z lepszych, jeśli chodzi o ten okres życia. Nagle zerwała się z miejsca i szeroko uśmiechnęła. Tak! To jest to! W Hogwarcie takich rzeczy się nie robi, ale przekona Minerwę, a uczniowie będą zachwyceni. Szybko napisała upoważnienie oraz listę, na którą będą się zapisywać i pognała na obiad, a potem do pokoju Gryfonów.

***

Jej zdenerwowanie było tak duże, że zaczęła się pocić. Natychmiast chwyciła butelkę z wodą, leżącą obok i zachłannie piła napój. Odwodnienie to jej najgorszy wróg, szczególnie teraz, kiedy nie wiadomo, ile czasu przyjdzie jej spędzić na boisku. Chociaż znając taktykę i jej zadanie, nie zajmie to długo. Było to szalone, ale tym sposobem drużyna z Ukrainy wygrała mistrzostwa kilkadziesiąt lat temu. Spojrzała w górę na trybuny i dostrzegła Toma, stojącego nieruchomo pośród wiwatujących uczniów w zielonych szalikach. Kiwnął głową, tak jakby dawał jej pozwolenie. Żachnęła się na ten gest i odwróciła przodem do gry. Nie potrzebuje niczyjego pozwolenia. Nie jest jednym ze sługusów chłopaka, którzy nazywają się jego przyjaciółmi. Nigdy tego nie chciała. Ale kim jest teraz? Może jednak stała się jednym z nich, sama nie wiedząc kiedy. 

- Nie myśl tak - skarciła się w duchu - to nie jest prawda. Zawsze traktowaliśmy się na równi. Pokażę mu dzisiaj, że jestem równie silna jak on. Nie będę znów płakać.

Wraz z towarzyszącymi jej myślami strach powoli ustępował i na jego miejscu pojawiała się determinacja. Wiedziała dokładnie, co ma zrobić. Wejdzie na boisko za jednego ze ścigających i sprawi, żeby szukający Puchonów spadł z miotły. Łatwizna. Kto by się spodziewał, że drobna, wiecznie przestraszona dziewczynka może być tak niebezpieczna. Jedynie Tom wiedział, czym spowodowane są nagłe ataki bólu jej przeciwników, przez które spadają z mioteł. Przez ostatni rok miała wystarczająco wiele czasu i okazji, aby ćwiczyć. Szczególnie podczas wakacji, które spędzała w sierocińcu.

Powietrze przeszył ostry dźwięk gwizdka, oznajmiający zmianę zawodników. To była jej chwila. Chwyciła mocno szkolną miotłę i wzbiła się w powietrze. Kapitan drużyny posłał jej znaczące spojrzenie, na co odpowiedziała lekkim skinieniem głowy i ustawiła się na pozycji. Znów usłyszała dźwięk gwizdka i wszystko jakby przyśpieszyło. Ścigający, kafel, pałkarze, wszystko śmigało jej przed oczami z zawrotną prędkością. Przez moment straciła orientację i niemal spadła z miotły przez tłuczek, który nadleciał, nie wiadomo skąd. Otrząsnęła się z szoku i poszybowała w stronę rywala. Szukający był bardzo łatwym celem. Szybował wolno nad boiskiem i rozglądał się, szukając znicza. Nawet nie zauważył, gdy podleciała i uderzyła go w lewy bok. Nie wyrządziło mu to większej krzywdy, ale ból który przeszył go w tym samym momencie był nie do wytrzymania. Czuł jakby ktoś mieszał mu w żebrach, mięśniach i wnętrznościach rozpalonym do czerwoności pogrzebaczem. Trwało to jednak ułamek sekundy i sam nie wiedział czy zdarzyło się to naprawdę, czy nie. Faktem było jednak, że spadł z miotły i przez uderzenie, stracił przytomność. Dziewczyna od razu dostała czerwoną kartkę za faul, a co za tym idzie zakaz grania w następnym meczu. Mimo to, dzisiejszą rozgrywkę, która była jedną z ważniejszych w roku, wygrali.

Prowadzą, a to wszystko dzięki niej. Cieszyła się, chociaż tak naprawdę nie zależało jej ani na grze, ani na wygranej domu. Jedyne czego pragnęła, to udowodnić wszystkim, że jednak zasługuje, aby być Ślizgonką i partnerką, a nie sługą Toma Riddle'a - jednego z najbardziej uzdolnionych i lubianych uczniów w Hogwarcie. Liczyła, że tego dnia pokazała na co ją stać i każdy przekona się, kim jest ta mała, wiecznie zapłakana dziewczynka.

***

- Podaj hasło - rozkazała dama na obrazie.

- Draco magne.

Na dźwięk tych słów Gruba Dama odsunęła się, ukazując wielką dziurę. Lucille przekroczyła próg i znalazła się w okrągłym pokoju z czerwonymi ścianami i złotymi gobelinami. Na pufach siedziało zaledwie kilkoro uczniów, reszta korzystała z pięknej pogody. Kobieta podeszła do dość dużej tablicy, która stała niedaleko kominka i zaczęła mocować się z długim pergaminem, który chciała jakoś sensownie przyczepić. Przez niski wzrost i czerwoną sukienkę, którą miała na sobie, była praktycznie niewidoczna. Szczególnie, że stała za zabudowaniem kominka, który częściowo ją przysłaniał. Gdy mocowała się z pinezkami, usłyszała rozmowę chłopców, którzy właśnie wychodzili z dormitorium do pokoju wspólnego i rozsiedli się na pufach, nie zwracając na nią uwagi.

- Tak! Stary, ale mówię ci ona będzie moja!

- No nie wiem, wygląda na niedostępną i zimną sukę. Zresztą takie też są o niej opinie, sam czytałem je w gazecie. Wiesz, to śmieszne, ale moja matka uwielbia najświeższe plotki i kazała mi ją obserwować. Chyba myśli, że wybuchnie kolejny skandal, ale tym razem nagłówki będą krzyczały o nauczycielce w Hogwarcie - odpowiedział drugi chłopak.

- Jeśli mowa o plotkach to nie zapominaj o jej wszystkich facetach. Spała chyba z połową ministerstwa, więc nie oprze się takiemu młodemu, przystojnemu podopiecznemu. Czekam aż, każe mi zostać za karę po lekcjach, a potem ja ukarzę ją z pomocą mojego wielkiego smoka... - powiedział rozmarzony z dwuznacznym uśmiechem na ustach.

O ile na początku rozmowa uczniów wydała się jej zabawna i w pewnym sensie nawet urocza, to ostatni fragment przyprawił ją o mdłości. Odwróciła się, podeszła do chłopców i uważnie się im przyjrzała. Posiadacz "wielkiego smoka" był jednym ze szkolnych podrywaczy, co dało się poznać po tym, jak przedstawicielki płci pięknej wpatrywały się w niego maślanym wzrokiem. Jak to zwykle bywa, szkolny przystojniak miał także brzydszego kolegę, którego mina była naprawdę przekomiczna. Zabawne, że takie nieszczęścia zawsze chodzą parami. Uśmiechnęła się szyderczo, a chłopak, który ją widział pobladł jeszcze bardziej. W pokoju zapanowała cisza i już nawet uczniowie, którzy do tej pory nie zwracali uwagi na sytuację, obrócili się żeby lepiej widzieć. Lucille odchrząknęła i donośnym, czystym głosem oznajmiła.

- Skoro tak bardzo pali się pan do prac na rzecz szkoły, powiadomię pana Filcha o jego nowym pomocniku, który będzie mu towarzyszył przez najbliższy miesiąc. Czyż to nie wspaniała nowina?

Na dźwięk jej słów chłopak zerwał się z miejsca, jednak zrobił to zbyt szybko i zahaczył butem o dywan. Runął przy tym jak długi tuż u stóp pani profesor. Wszyscy zgromadzeni w pokoju wybuchnęli śmiechem. Lucille skwitowała to jednym ze swoich cynicznych uśmieszków i skierowała się w stronę wyjścia. Nim zniknęła za portretem Grubej Damy kazała mu stawić się w kanciapie zaraz po poniedziałkowych lekcjach. W tym samym momencie uderzyła o coś, ale w ostatniej chwili złapała równowagę.

- No to dzieciaki będą miały ubaw, jeśli znowu wpadłam w jakąś ścianę - przeszło jej przez myśl.

Ku jej radości ową ścianą okazała się Elizabeth. Dzięki temu upiekła dwie pieczenie na jednym ogniu i wręczyła zaskoczonej dziewczynie upoważnienie wraz z rozpiską rezerwacji boiska. Wyminęła ją i wyszła z wieży, kierując się na drugie piętro do swojego pokoju. Tuż przed schodami przystanęła ogarnięta dziwnym niepokojem. Rozejrzała się wokoło i zamarła. Poczuła coś, co ostatnio zdarzyło jej się czuć przeszło 32 lata temu.